#2 Meebewegen met het leven; de sleutel tot innerlijke rust
Downloaden MP3Welkom bij de podcast Leven, zo eenvoudig kan het zijn. In deze podcast nemen wij, Sander van Eekelen en Yvonne Dekkers, je mee op een reis naar meer innerlijke rust, vrijheid en plezier in het leven. Geïnspireerd door de principes van transformational presence.
Sander:Ik ben Sander van Eekelen en ik werk als leiderschapscoach en ik verzorg programma's rondom intuïtief coachen en bewust leiderschap. En al van kinds af aan ben ik enorm geïnteresseerd in wat het betekent om mens te zijn, hoe het leven werkt. En in mijn ontdekkingsreis heb ik veel ervaringen veel geleerd en dat deel ik graag.
Yvonne:Ik ben Yvonne Dekkers en sinds enkele jaren was ik de manier van in het leven staan, geïnspireerd door transformational presence, steeds meer toe in mijn dagelijks leven en ook in mijn werk als organisatieadviseur. En ik leer iedere dag van alles wat er op mijn pad komt. En zo ervaar ik dat er steeds meer deurtjes opengaan die leiden naar mijzelf. En die reis, die gun ik jou als luisteraar ook. In deze podcast nodigen wij je uit om aan de hand van herkenbare voorbeelden en praktische handvatten vanuit een andere benadering om te gaan met de uitdagingen die het leven op je pad brengt.
Yvonne:Je ontdekt hoe je met het leven kan meebewegen in plaats van er krampachtig controle over te willen houden. En precies dat is het onderwerp van vandaag. Je verzetten tegen of meebewegen. En ook in deze aflevering trakteert Sander ons op een hele mooie oefening, zodat je zelf kan ervaren wat die houding nou doet met jou en met die situatie waar je wat mee wil. Ja, Sander, wat was nou aanleiding om het hierover te hebben vandaag in deze aflevering?
Sander:Ja, je verzet tegen of meebewegen. Je vermogen te ontwikkelen om mee te kunnen bewegen met wat is, is zo fundamenteel in de aanpak en de benadering van transformational presence. En de concrete aanleiding was een was een coach gesprek van een paar weken terug waarin ik merkte dat mijn coachee, een manager van een behoorlijke grote afdeling echt vol in de boosheid en zelfs in woede zat over iets wat hem was aangedaan in ieder geval. Zo ervaarde hij dat. En in die coaching ging het over dit onderwerp.
Sander:En ik dacht dat is een mooi onderwerp om ook hier in mee te nemen.
Yvonne:Ja, dat is wel herkenbaar Dat je soms zo de behoefte hebt om het leven te willen regisseren. Dat je verwachting hebt in hoe het moet gaan. En ja, dat is natuurlijk
Sander:In werkelijkheid weten we ook allemaal wel dat het niet zo werkt. Ja, die neiging om, als er iets gebeurt wat je niet zint of wat je liever niet had gehad daar toch ergens toch controle op uit te proberen te oefenen. En als je daar echt naar kijkt, dan ga je eigenlijk in verzet. Dan wil je eigenlijk niet dat het is zoals het is. Dan ga je een beetje de strijd aan zou je kunnen zeggen.
Sander:En er is een andere manier. Laten we dat gaan verkennen vandaag.
Yvonne:Ja, ik denk dat het ook wel mooi is om juist aan de hand van een heel concreet voorbeeld misschien nog wat duidelijker te maken wat je daar precies mee bedoelt.
Sander:Dan zou ik zeggen laten we die het onderwerp van mijn coachee bij de hand nemen. Nou de situatie is in het kort als volgt. Hij zag er ineens geconfronteerd worden met een onderzoek dat in gang werd gezet. En dat was al helemaal voorbereid en zelfs door zijn manager, zijn directeur en een collega manager. En die 2 hadden al een zelfs een extern bureau in de arm genomen en ook al hun opdracht formulering helemaal geregeld.
Sander:Het was eigenlijk al in kan en kruiken. En het ging over een soort onderzoek naar hoe de organisatie nog effectiever en nog efficiënter zou kunnen gaan. Ze wilden daar echt een stevig rapport over hebben. En zijn afdeling is een van de meest omvangrijke operationele afdelingen van het hele bedrijf. Dus hij was echt geparkeerd dat hij daar niet bij betrokken was.
Sander:Dus hij had daar eigenlijk verwacht van joh, dit gaat zo grotendeels over mijn afdeling. Waarom heb je mij niet consult? Waarom heb je mij daar niet mee betrokken? Dus hij was echt, ja, daar echt goed boos over. En hij zei: Ja, morgen heb ik MT in, ik wil er vol in gaan.
Sander:Maar ergens speur ik, zei die, dat dat misschien niet de meest handige en effectieve manier is.' Dus hij zei van laten we dat eens gaan verkennen, want zo wil ik eigenlijk niet zijn, zei die ook. Maar hij zat helemaal vast in zijn denkbeeld van ja, dat had niet zo moeten gaan en je hebt me gewoon gepasseerd. Dus je kunt je misschien wel inleven hoe dat mogelijk voelt voor Ierland.
Yvonne:Ja, precies. Nou ja, duidelijk herkenbaar, dat inderdaad dingen niet gaan zoals je verwacht. Of je wordt eigenlijk heel onverwachts geconfronteerd met een situatie die ook iets met je doet.
Sander:Precies.
Yvonne:Dat je denkt: hey, waarom ben ik hier niet bijgehaald? Allerlei vragen die waarschijnlijk bij hem ook door zijn hoofd spelen, die maken dat je toch een tegenbeweging in jezelf voelt.
Sander:Ja, precies. En dat oordeel wat je hebt naar de, in dit geval zijn directeur en zijn collega, dat dat leidend werd. Dus wat ik als eerste deed is van hem eens even laten, ja, even met een afstandje kijken en goh welke emotie is er nou eigenlijk hier? En nou, het was voor helemaal heel duidelijk dat dat boosheid was. En dat is vaak stap 1 van wat ervaar ik nou echt?
Sander:Wat is er? En mag dat er ook even zijn? Daar hoef je ook de strijd niet mee aan te gaan, hoef je ook niet te negeren of weg te duwen. Dat is even te laten zijn wat het is, ook ten aanzien van hoe je het van binnen ervaart.
Yvonne:Ja, dus niet alleen de situatie waar je je tegen kan verzetten,
Sander:maar
Yvonne:ook je eigen gevoel daarover.
Sander:Exact, ja. En pas als je dat kunt herkennen en herkennen, kun je iets meer uitzoomen en er met andere ogen naar kijken, eigenlijk een ander perspectief aannemen. En het perspectief wat we binnen Transformational presence eigenlijk altijd aannemen is van goh, wat is hier de kans of gelegenheid? In het Engels de opportunity. Wat is hier nou echt, ja welke kans ligt hierin verscholen?
Sander:En soms vergt dat even wat moeite om eerst die emotie even echt te laten zijn en niet meer leidend te laten zijn, te verstillen, te vertragen, uit te zoomen en dan dat perspectief eens aan te nemen.
Yvonne:Ja.
Sander:En dan te kijken van wat komt er eigenlijk omhoog? En vaak hoef je dat niet te verzinnen, maar als je met een afstandje gaat kijken dan wordt er een groter plaatje bij wijze van spreken meer zichtbaar. En dan zie je ook waar die situatie naartoe aan het bewegen is. En toen kwam hij door ze met, door ze op die manier naar te kijken, kwam hij er eigenlijk op dat, ja wacht even, hij heeft natuurlijk nog steeds invloed als een van de belangrijkste managers binnen dit onderzoek. En hij had al aantal bewegingen in gang gezet, autonoom van dit onderzoek.
Sander:En toen zag hij ineens, ja maar ik kan dit onderzoek eigenlijk ook benutten om datgene wat ik voor ogen heb ook kracht bij te zetten. Dus hij ging eigenlijk voorbij aan de ontstaansgeschiedenis van dat onderzoek naar: Hé, nu kan ik even echt kijken naar wat dit onderzoek behelst en hoe ik het in mijn voordeel kan inzetten eigenlijk. Ja. Toen werd hij al wat rustiger en toen werd hij al wat blijer. En hij zag nog een groter potentieel.
Sander:Hij zag ook van hey, maar omdat feit dat dit nu in ons MT is gebeurd, dat kan ik ook als aanleiding pakken om de samenwerking binnen het MT ter sprake, of ja, op tafel te leggen. Iets waar hij een van de belangrijkste voorvechters voor is om dat op een hoger plan te brengen. Hij kon het zien van hey, maar dit is een manier van ja, een bepaald gedrag, manier van omgaan met elkaar. Willen we dat ook? Is dat ook wie wij willen zijn als team?
Yvonne:Ja, en hij werd zich dus ook bewust van zijn eigen bijdrage, deze situatie te benutten om daar een bijdrage aan te leveren.
Sander:Precies. Dus toen we het er zo over hadden en dus met een ander perspectief leerde kijken, voelde je ook van ja, maar ik ga dus morgen in dat MT niet vanuit mijn boze geïrriteerde gepiekereerde ik daar zitten, maar ik ga daar zitten vanuit een constructieve houding en ik ga heel helder zijn over hoe ik dit heb ervaren, maar dan zonder het verwijt erbij. En dat ik het wil benutten, zegt hij, als mogelijkheid om onze samenwerking te verbeteren. En toen, ja aan het eind van het gesprek zei hij van, ja ik wou dat het meteen nu al was, ik heb er zoveel zin in.
Yvonne:Dat is echt een verschuiving.
Sander:Dat is echt een enorme verschuiving, dat was heel mooi om te zien. Ja
Yvonne:inderdaad. En dat was echt door dat perspectief te veranderen.
Sander:Dat is de basis.
Yvonne:Het is dan het is een houding, we hebben het over een houding van verzetten tegen naar meebewegen. Dat is dan eigenlijk ook vooral een innerlijke houding.
Sander:Klopt, ja dat is het belangrijkste. Het is dat innerlijke verzet. Dat kan heel veel vormen aannemen. Dat kan ook een vorm aannemen van iets negeren of wegduwen. Of ja, dus de struisvogel politiek, gewoon je kop in het zand steken en net doen alsof het er niet is.
Yvonne:Dus het hoeft niet altijd echt een verzettende, ja aan de buitenkant, verzetten eruit te zien door frustratie of boosheid. Maar er is wel altijd emotie bij.
Sander:Ja, eigenlijk standaard. En dat kan heel subtiel zijn, dus het kan ook zo zijn dat je dat misschien zelf niet eens hebt opgemerkt. Ja, ga jezelf maar eens na. Heb je het altijd door dat je eigenlijk niet blij bent met een situatie zoals die is?
Yvonne:Ja, het vraagt wel om even stil te staan. Ja. En ik denk ook dat het bepaalde dat het ook wel in kan sluipen. Ik kan me herinneren op werk jaren geleden dat ik bijvoorbeeld me stoorde aan een bepaalde manier van doen in vergaderingen. En ik zat ook in een houding daarin van ja, ja, daar gaan we weer.
Yvonne:Zo gaat het altijd. Dan bleef ik me wel steeds frustreren eigenlijk en irriteren. En eigenlijk merkte ik ook, voordat we zo'n overlegmoment, zo'n vergadering in gingen, zat ik er al een beetje met die houding in, met een zucht van, nou, dit zal wel weer zo gaan gebeuren. Op een gegeven moment vind je dat denk ik normaal en dan sta je daar niet meer eens bij stil.
Sander:Precies, ja. En dat gevoel dat je dat waarneemt bij jezelf, van hé, maar wacht even, ik zit hier gewoon eigenlijk geïrriteerd tussen zitten wezen of gefrustreerd of ik ga het zelfs wel verwachten wat je aangeeft. Zou het ook anders kunnen? Kan ik mijn houding, eerst de manier waarop ik ernaar kijk, veranderen?
Yvonne:Ja, Ja, want je neemt het dus eigenlijk maar voor lief dat die situatie zo is. En jij zegt, je kunt ook ervoor kiezen eerst stil te staan en er weer bewust van worden dat het zo is.
Sander:Juist. Ja. En je
Yvonne:hebt ook wel een wil nodig om het te veranderen denk ik.
Sander:Jazeker en dan helpt het dat je ook een idee hebt hoe je het kunt veranderen. Dat gaat een beetje hand in hand uit. De bereidheid om te veranderen moet er uiteraard zijn, maar als je al een beetje doorziet of kunt inzien hoe je dat zou kunnen doen, dan kan die bereidheid ook makkelijker ontstaan.
Yvonne:Maar is het dan ook zo Sander dat hoe meer je oefent met die verschuiving van je verzetten tegen naar meebewegen. Dat je het ook veel sneller en makkelijker als oplossing ziet in andere situaties?
Sander:Ja, en ik zou het dan absoluut doen. Je wordt er vaardiger in en taal is heel belangrijk, je gebruikt het woord oplossing. Ik zie het niet als een oplossing. Ik zie het meer als een andere manier van benaderen en dan kijken wat daar uit voort wil komen. En dat kan een oplossing zijn voor de situatie, maar dat kan ook iets heel anders zijn.
Sander:Wat je nog niet bedacht hebt, van tevoren bedacht hebt. Misschien is het goed om gewoon maar eens even een oefening in te gaan. En dan kunnen we daar al voortborduren. En dat is ook belangrijk altijd, je kunt er lang over praten. Maar als je het in een ervaring giet en het ook zelf aan den lijve ervaart, dan beklijft het veel meer.
Yvonne:Dat is super krachtig. Ja. Nou, wat hebben we daarvoor nodig, Lodewijk Sander?
Sander:Je kunt een situatie nemen die nu in je leven is. Het is altijd handig om met een actuele situatie te werken. Dat kan in privé zijn of in het werk. En het is, het zou mooi zijn als het iets is waar je, ja, dat je denkt, ik had liever niet gehad dat ik hierin verzeild was geraakt of dat dat gebeurd was of dat ik daar mee om moet gaan. Dat ik het niet ja, iets wat je niet kunt negeren en waar wat actie van jouw behoeft, maar waar je eigenlijk niet zo'n zin in hebt.
Sander:Laten we dan eens kijken wat daar uit wil ontstaan.
Yvonne:Mooi, stel ik voor dat we onszelf daar even op voor gaan bereiden en waarna jij ons mee gaat nemen.
Sander:Ja, helemaal goed. Nou, het is een oefening in 2 delen. En daarvoor is nodig om eerst even je aandacht naar binnen te brengen. Dus word je eens bewust van je lichaam in je stoel. En ook van je kleding op je
Yvonne:huid. En
Sander:dan word je bewust van de geluiden om je heen. Geluiden dichtbij. Geluiden wat verder weg. En breng dan je aandacht eens naar je ademhaling. Je hoeft er niets aan te veranderen, maar merk het ritme van je ademhaling eens op.
Sander:En merk op hoe moeiteloos de lucht je lichaam instroomt, en ook weer verlaat. In deze oefening verzamelen we alleen informatie. Dus je hoeft er geen oordeel over te hebben. Dan is het gewoon nieuwsgierig. En, hij hoeft ook helemaal niets te lukken.
Sander:Dus ontspan, En gun jezelf deze ervaring. En breng nu eens jouw situatie voor ogen. De situatie waar je eigenlijk vanaf wil, of misschien liever niet had gehad dat die er was. En voor nu verzet je er eens tegen. Met andere woorden, ga er vol tegenin.
Sander:Probeer je invloed uit te oefenen. Regel het, fix het misschien zelfs wel. Los het op. Zet al je wilskracht in. Ga er helemaal voor.
Sander:Zorg dat dat er uit je leven verdwijnt. En merk dan op wat er gebeurt met je ademhaling. En je gevoel in je lichaam. In je algeheel gevoel van welzijn, als je er zo helemaal tegen verzet, helemaal tegenin gaat. En misschien is dit gevoel maar al te bekend, maar niet noodzakelijkerwijs echt prettig.
Sander:Blijf genoeg en lang genoeg in deze verzet tegenhouding, wat volle effect ervaren, wat er eigenlijk plaatsvindt in jouw lichaam en hoe je je daarbij voelt. Laat dit gevoel voor nu, deze houding weer even rusten. Schud het even van je af En haal diep en rustig adem. En doe dat nog eens een keer. Even rustig en diep ademhalen, en rustig en diep weer uitademen.
Sander:En voor dit tweede gedeelte van de oefening, neem hetzelfde onderwerp. Nog eens voor ogen. Maar nu, neem eens wat afstand. En dat kun je op 2 manieren doen. Zak eens onder, of stijgen bovenuit.
Sander:Voel even aan welke manier het beste bij jou past. In ieder geval zoom even uit. En zoom nog wat verder uit. En kijk van een afstandje naar de situatie. En naar jezelf in de situatie.
Sander:En als je zo van een afstandje naar jouw situatie kijkt, wat is er eigenlijk gaande hier? Waar gaat deze situatie echt over? In de
Yvonne:kern.
Sander:Nog Nog een andere manier om diezelfde vraag te stellen is welke mogelijke boodschap ligt hierin verscholen? Als deze situatie enkel en alleen voor jou, ja, gecreëerd zou zijn om er iets uit te leren, wat zou dat dan zijn? Of wellicht nog een derde manier om dezelfde vraag te stellen. Als hier een onderliggend potentieel in deze situatie verscholen ligt, iets dat hieruit voort wil komen, wat zou dat dan zijn? Wat als je daarin zou meebewegen?
Sander:En Meebewegen is niet als een slachtoffer 'go with the flow', maar heel proactief al jouw kwaliteiten inzettend mee bewegen met datgene wat er wil ontstaan. Met datgene wat er mogelijk kan worden vanuit deze situatie. Waar jij dan een heel belangrijke acteur in bent om dat mogelijk te maken. Dus je gaat meebewegen met datgene wat zich gaat rond vrouwen is. En sta jezelf toe om mee te bewegen.
Sander:Wat merk je dan op aan je ademhaling? Wat merk je op aan gevoel in je lichaam? In je algeheel gevoel van welzijn. En merk op hoe verschillend dat is, met je ergens tegen verzetten. En word je bewust van je lichaam in de stoel en de kleding op je huid.
Sander:En op jouw tempo, als je er klaar voor bent, open dan weer je ogen. En kom weer helemaal alert terug in deze ruimte. Nou Yvonne, wat is je inzicht op bewustwording?
Yvonne:Ja, allereerst Sander, hoe je door de situatie al voor je te nemen al gelijk voelt, ik in ieder geval, dat er een soort van ruimte is tussen mij en die situatie. En die ruimte is letterlijk een ruimte om te kiezen. Zo ervaar ik het. Misschien is het handig om dat even kort toe te lichten. Een opdracht waar ik nu mee bezig ben die over een aantal maanden afgerond zal gaan worden en waarin er nog heel veel onzekerheid is over de opvolging.
Yvonne:En daarmee ook onzekerheid over de borging van de dingen die ik het afgelopen jaar daar in die organisatie teweeg heb gebracht. Nou ja, bij dat eerste deel waarin ik echt dat gevoel van verzetten naar voren haalde, naar boven haalde bij mezelf. Dan voel ik verkramping in mijn lijf, dan voel ik emoties als irritatie en frustratie. En de uitnodiging om er dan nog meer afstand van te nemen die helpt mij dan ook om het grotere plaatje te
Sander:zien. Precies. Je raakt uit die verstikking weg eigenlijk.
Yvonne:Ja, precies. Ik zeg niet dat het gelijk oploste, dat niet.
Sander:Nee, het is geen magische pil. In die zin van slik day even en het is allemaal opgelost. Dat is wel iets verschoven begrijp ik uit
Yvonne:jouw verhaal. En met het anders ernaar kijken, vanop een afstandje naar kijken en jij vroeg van welke kansen, welke mogelijkheden zie je nu? Het was heel mooi eigenlijk, want ik weet van mezelf dat ik iemand ben die steeds naar voren kijkt. En van wat kan er nog meer en nog beter? En ik zie altijd vaak het grote plaatje en duidelijke visie.
Yvonne:En het nodigt mij heel erg uit om nu veel kleiner te kijken. Wat is er dan nu al? Ja. Wat wel al gebeurd is? En stel, die opvolging is nog niet straks geregeld.
Yvonne:Hoe kunnen we dan dat wat nu er wel is toch zien als mooie opbrengst? En proberen dat vast te houden. Het nodigt mij heel erg uit om klein te kijken.
Sander:Wat zou er gebeuren als je dat meer in jezelf ontwikkelt? Meer ruimte geeft?
Yvonne:Het zien van wat er al is bijvoorbeeld. Het eren van de kleine succesjes. Ik denk bij mezelf meer tevredenheid. En wat meer plezier wellicht ook. En ik denk ook bij mensen in mijn directe werkomgeving misschien wel hetzelfde.
Yvonne:Dat zij zich ook gezien voelen of de dingen die gedaan worden, dat dat ook hoe de kleinere dingen gewaardeerd worden.
Sander:Wauw, dat is eigenlijk ook nog een extra potentieel wat daar dan ook nog onder ligt. Dat dat verder gaat dan alleen voor jou, zeg maar.
Yvonne:Zeker en ik denk voor de hele organisatie. Want ook in organisaties, dit soort organisaties waar ik werk, de zorgorganisaties zie, die komen voor zo ontzettend veel uitdagingen te staan. En die hebben zoveel ontwikkelingen vorm te geven dat ze zichzelf ook wel eens verliezen in die veelheid van waar we allemaal nog naartoe moeten en wat we allemaal nog moeten doen. Dus ook die dynamiek in organisaties van steeds maar zien wat er allemaal nog niet is houd die organisaties ook wel een beetje in de greep. Dus ik denk dat het ook op dat niveau heel helpend is om daarbij stil te staan.
Yvonne:Ik heb volgens mij komende week ook een gesprek met opdrachtgever en bestuurders staan. Dus het is eigenlijk ook wel een hele mooie kans om even voor mezelf goed voor te bereiden en te benoemen wat ik zie dat er dus al wel is.
Sander:Dus dat zou je in je voorbereiding op dat gesprek zou je wellicht ook de vraag kunnen meenemen vanuit het inzicht wat je uit deze oefening hebt. Van wie wil je daar zijn in dat gesprek? Hoe wil je jezelf laten zien? Wat stel je voorop?
Yvonne:Ja, zeker. Ik kan daar ook voor kiezen om net te zitten met de houding van teleurstelling. Precies. Omdat er nog onzekerheid is en het gevoel van daar is dan alles voor niets geweest wat de afgelopen jaren is. Exact,
Sander:ja. Daar kun je helemaal in verdwaald raken zelfs. Dus hoe kun je daar nu op een andere manier jezelf laten zien in dat gesprek?
Yvonne:Ja, want je zegt door in de voorbereiding even stil te staan bij wat er dus wel al gedaan is en wat we wel al bereikt hebben. En ook wel te benoemen van waar ik de potentie zie voor de toekomst. Dus we zorgen met elkaar zorgen dat dat niet verloren gaat. En hoe dat we dat dan samen kunnen doen.
Sander:Maar dan meer vanuit een, zoals een gevoel van dankbaarheid voor wat al bereikt is en daar dus ook vol eigenaarschap voor nemen in de zin van ja, dat zie ik ook. En dan van daaruit verder kijken. In plaats vanuit dat wat er nog niet is, maar waar je bang voor bent dat het verloren kan gaan of al de inspanning voor niets is geweest. Dan van daaruit het gesprek voeren, dan krijg je waarschijnlijk een heel ander gesprek nu. Met ook een andere uitkomst en voor jou ook een andere ervaring.
Sander:Het komt bij mij ook wel, de mooie quote van El Angelyl komt hier voor mij heel erg duidelijk naar voren. En dat is, een probleem is niet iets wat opgelost moet worden, maar een boodschappenpina kunt luisteren. Dus als je die zin, die quotes tot je door laat dringen, dan: wauw, een probleem hè? Want een situatie kent schetsen we al vaak snel als een probleem. We denken er niet eens over na, maar we hebben dat label er al opgeplakt.
Sander:En zodra we dat label erop geplakt hebben, dan zitten we al in de oplosbonus, want de problemen zijn er om op te lossen.
Yvonne:Dat is waar.
Sander:Dus wat als je leert, jezelf aanleert zeg maar, om datgene wat er allemaal gebeurt, maar gewoon als een boodschap te zien, waar je naar kunt luisteren. En luisteren in de breedste zin van het woord. Dus het tot je te laten spreken van, hé, maar welke mogelijkheden zijn hier verscholen? Waar gaat het hier echt over? Dus dat is per ongeluk een hele praktische toepassing, om jezelf aan te leren om ergens in mee te bewegen.
Yvonne:Ik ben even benieuwd, ervaar jij jezelf nu in jouw rol als coach ook nog wel eens van die momenten dat je toch voelt dat je in het verzet zit? Of is het echt iets wat jij je al in de loop van de tijd helemaal eigen hebt gemaakt?
Sander:Ja, ik merk sterkste, hoe meer ik hiermee oefen, ik ben hier al jarenlang mee aan het oefenen, hoe het steeds meer een gewoonte wordt. Om wat er ook maar gebeurt meteen wel te kunnen uitzoomen. En soms is het zelfs andersom, dat ik me ook wel even weer erin mag zetten om even te ervaren wat ik eigenlijk ervaar. In plaats van heel direct eigenlijk die vertraging en verstilling in te gaan en naar dat grotere potentieel op zoek te zijn.
Yvonne:Zeg je daarmee dat eigenlijk ook wel een hele belangrijke essentie zit in voelen van het even voelen en stilstaan in het verzet?
Sander:Ja, ja, het mag dat wat er is en wat wordt er geraakt in mij, dat is een hele, kan een hele interessante aspect zijn wat ik nog verder mag onderzoeken. Van wat maakt dat ik hier zo geïrriteerd door raak of wat maakt dat ik mij even uit het lood slaat. Nee, dat is dus mogelijk iets wat nog verder nare bekeken mag worden door mezelf zeg maar, in mezelf. Prachtig.
Yvonne:Eigenlijk kun je daar steeds weer verder in verdiepen.
Sander:Ja, dat houdt niet op. Nee,
Yvonne:dat is
Sander:mooi, je zegt mooi.
Yvonne:Ik denk dat we hiermee een hele mooie afsluiting hebben van de podcast. Dank je wel voor deze prachtige aflevering.
Sander:Heel graag gedaan.
Yvonne:Ook luisteraars bedankt voor het luisteren naar onze podcast Leven, zo eenvoudig kan het zijn. Met Sander van Eekelen en Yvonne Dekkers. We nemen je mee op reis naar meer innerlijke rust, naar vrijheid en plezier in het leven. Vond je het leuk? Vond je het leerzaam?
Yvonne:Vond je het inspirerend? Check dan ook eens even onze andere afleveringen of volg ons zodat je geen enkele aflevering hoeft te missen. En deel je enthousiasme met iedereen in je omgeving die wel wat inspiratie kan gebruiken in het leven. Graag tot een volgende keer.
Makers en gasten
