#6 Van gejaagdheid naar rust: anders omgaan met tijd
Downloaden MP3De aflevering van vandaag staat in het teken van tijd, van omgaan met tijd en voor jezelf zorgen. Nou Sander, hoe kwam je bij dit onderwerp van vandaag terecht?
Sander:Nou, een ongeveer een maand geleden toen zat ik in een in een call, ja, een community call, Transational presence community call en iemand had een een oefening voorbereid en ging over de 4 niveaus van betrokkenheid en waar we het ook in aflevering 1 over hebben gehad, maar dan in met betrekking tot jouw relatie met tijd. En dat was voor mij een enorme nieuwe invalshoek. En zo gingen zo het drama door en de situatie en de keuze en de kans ten aanzien van tijd. En ja, ik kwam daar toch ineens tot een eyeopener, echt een inzicht dat ik merkte van wauw, ik zit toch wel heel erg veel in een drama ten aanzien van tijd. Door mezelf voor te houden van ja, daar heb ik geen tijd voor of ik heb zoveel te doen en zo weinig tijd.
Sander:Ja, wat als ik je nou eens wat meer tijd aan zou kunnen besteden en eigenlijk als een soort slachtoffer van te weinig tijd eigenlijk. Dus gingen zo stap voor stap het model door. En toen kwam ik eigenlijk tot realisatie meer in dit keuze en de kans niveau van wauw, eigenlijk is het enige wat ik echt te doen heb is helemaal vol met aanwezigheid en vol met mijn aandacht in in het nut te zijn. En niet in mijn hoofd stiekem bezig te zijn met wat ik allemaal nog moet gaan doen of wil gaan doen. Of bezig te zijn met wat ik op dit moment niet aan het doen ben en eigenlijk ook zou moeten doen.
Sander:Dus ja, ik zie je lachen.
Yvonne:Ja, ja, ja, ik herken daar wel heel veel in.
Sander:Ja.
Yvonne:Ja, maar ik ben even benieuwd hoe dat inzicht kwam. Ja. En nou ja, welke keuze heb je dan helemaal gemaakt? Wat ben je anders gaan doen?
Sander:Nou, ten eerste, ja, het besef van oké, wanneer stel ik me dus als slachtoffer op? En ja, ik kan de regie weer in handen nemen. Door veel meer te gaan kijken van hé wat is waar ben ik nu mee bezig? Wat heeft nu mijn volle aandacht nodig? En that's it.
Sander:En dat klinkt misschien heel simpel of maar Eenvoudig. Ja, eenvoudig. En en uiteindelijk is dat het ook. Met je volle aandacht bezig zijn met wat je nu aan het doen bent. Ja.
Sander:En wat ik daarin merkte en eigenlijk ook al wist en natuurlijk al ook al geoefend had, maar het andere was er ook nog van van dat slachtoffers zijn of me opstellen. Van ja, met meer hoe meer je je de dingen doet met volle aandacht, hoe meer je dingen ook vanzelf gaan en hoe dingen veel meer plezier opleveren. En ja, dan dan ben je zit je niet meer in je hoofd, dan dan ben je bezig met ja, waar je ook maar mee bezig bent.
Yvonne:Ja, ja. En plan je dan ook de dingen anders of of blijft dat hetzelfde?
Sander:Dat blijft eigenlijk wel hetzelfde. Het is meer een houding van die je bewust meeneemt de dag in.
Yvonne:Ja, precies. Ja. Ja. Ja. Nou, ik herken dat wel.
Yvonne:Ja, ik kan het ook wel hebben, dan ben ik met iets bezig. Maar in mijn hoofd zit ik al zit bij die andere dingen die ik eigenlijk inderdaad ook nog moet doen of gewoon de klok überhaupt in mijn hoofd. Die klok kan me gewoon soms echt als vijand voelen.
Sander:Als vijand zelfs.
Yvonne:Ja, eigenlijk wel. Dat je denkt, wow, is er alweer een uur voorbij en ik heb nog zoveel te doen. Het kan wel zo door opgejaagd voelen.
Sander:Zeker, zeker. Ik merk ook dat het ook gaat over dan tevreden zijn met wat je gedaan hebt. Ja. Ja, en dan ga je zelf maar eens na. Als je een to-do lijstje hebt van een dag.
Sander:Ja. En er staan 10 items op. En aan het eind van de dag heb je er 8 gedaan. Waar gaat je aandacht naar uit als je terugkrijgt op die dag?
Yvonne:Ja, dat wisselt denk ik, maar ik denk dat je bedoel, die 2 die dingen die je niet hebt gedaan, daar baal je natuurlijk dan van.
Sander:Ja, daar baal je van, toch niet alles gedaan wat ik wilde doen. Ja. En in de tussentijd heb je misschien nog wel veel meer gedaan dan alleen die 8 die op die to do lijst staan, want de dag ontwikkelt zich heeft een eigen eigen ontwikkelingen eigenlijk en dan komt er een telefoontje of je krijgt een mail en je reageert erop en dat levert ineens weer een uur werk op of
Yvonne:Klopt, ja, maar als je in het moment en het is ook een kwestie van hoe kijk je dan terug op de dingen die je gedaan hebt. Ik moet ineens denken aan mijn man die wel eens die komt dan thuis en dan zegt hij nou, ik heb echt helemaal niks kunnen doen vandaag en dan vertelt hij wat hij allemaal heeft gedaan maar dan heeft hij dus niks van zijn to do lijstje kunnen doen maar eigenlijk de dingen die er dus, er zijn allemaal dingen tussendoor gekomen mensen die aandacht vroegen bijvoorbeeld. Dan heeft hij eigenlijk super waardevolle dingen gedaan die echt heel heel nuttig waren en en alleen niet zijn lijstje af kunnen vinken. Dat wil je niet. Überhaupt door dan even anders naar te kijken, tuurlijk, ja tuurlijk heb ik gewoon hartstikke veel gedaan vandaag en mijn tijd heel goed besteed, maar niet wat ik eigenlijk bedacht had om te doen.
Yvonne:Waar ik ook zelf even aan moest denken, ik heb heel lang in de zorg gewerkt zelf. Nu intussen al ruim 15 jaar niet meer, maar zo'n 20 jaar werkte ik in de gehandicaptenzorg als verpleegkundige. Ik denk dat het toen hetzelfde is als nu, daar is ook te weinig tijd. Je moet veel werk doen met te weinig mensen. Dat was toen ook al en ik denk dat een stukje werkdruk ervaren, hard werken, zoveel mogelijk doen in zo min mogelijk tijd.
Yvonne:Dat was daar eigenlijk soort van de norm. Eerder had ik dat niet maar ik denk dat in in dat, in die tijd dat ik daar wel een stukje ontwikkeld heb van een hoog tempo, hoog werkt tempo. En het bijzondere was het ook terugkijk dat dat ook een soort voldoening gaf eigenlijk. Als het gelukt was. We hebben voor die tijd, voor 9 uur had ik alle kinderen al in bed liggen bij wijze van spreken.
Yvonne:We deden dat ook al om een beetje tijd te winnen want dan had je daarna nog de tijd of bijvoorbeeld overdag, dan ging je even flink doorwerken en dan had je tijd om bijvoorbeeld met de kinderen of met de cliënten nog iets extra's te doen. Maar in de praktijk kwam het er vaak op neer dat je dan gewoon even moe was en ook behoefte had aan even een pauze momentje. Precies of met je collega even bij kletsen.
Sander:Ja. Ja, ik zie het ook waar Thijs woont, mijn zoon, ook in een gehandicapte instellingen. En ja, dan zie je ook dat er keihard wordt gewerkt en dat er ook inderdaad die die enige gejaagdheid soms inzit. Ja. Van het werk wat ze voorheen met 3 deden, moeten ze nu met 2 doen.
Sander:Ja, dan is er een berg werk die dat verzet moet worden. En dan was 1 begeleidster en die is helaas nogal met pensioen, maar die verstond de kunst om echt in het moment te zijn en in volle haar volle aandacht te geven aan wat er in dat moment gebeurde. En ze straalt altijd een rust uit, was altijd glimlach op haar lippen en ze kreeg ongelooflijk veel gedaan. Ja. En altijd met aandacht, altijd met liefde.
Sander:Ja. En altijd in verbinding met met de bewoners en en met haar collega's. Dus zo super mooi om te zien. Toen dacht ik, wauw, dat is echt een kunst.
Yvonne:Ja, dat is zeker een kunst. Ja, om je daar niet door te laten leiden door die overtuiging, want het was eigenlijk een soort collectieve overtuiging die behalve, omdat dat je altijd te weinig tijd had en daardoor dus altijd een hoog tempo moest hebben. Terwijl juist de bewoners, mensen met een verstandelijke beperking in ons geval dan totaal niet met de klok bezig waren natuurlijk en heel erg hun natuurlijke ritme aanhielden. Dat voelde voor ons soms als ja, daar kunnen wij niet op aanhaken altijd, want we moeten door, weet je wel. Het was een hele mooie tijd en ik zeg niet dat we slechte zorg hebben geleverd hé, maar het is meer om nu met terugwerkende kracht.
Yvonne:Ik werd me er bewust van toen ik al jarenlang niet meer in de zorg werkte, ik werkte in een andere functie op kantoor en dat een collega eigenlijk tussen neus en lippen door even benoemde dat ze mij altijd goed kon aanhoren komen op de gang door mijn hoge looptempo.
Sander:Ja.
Yvonne:Ik weet precies wanneer jij daar aankomt. Dan Tube Tube Tube Tube. Toen dacht ik, doe ik dat, ja? Toen ging ik er eens op letten. Toen dacht ik, ja mijn hemel, ik
Sander:zit
Yvonne:gewoon, dat toch een beetje die gejaagdheid, dat ze is gewoon in mijn systeem gaan zitten. Dus ik was heel blij dat ze het zei, want vanaf dat moment ben ik me daar gewoon veel bewuster van geworden en herken ik het ook veel meer bij mezelf.
Sander:Precies, precies. En dan dus je eigen hoge ritme eigenlijk. En was dat dan ook jouw eigen innerlijke ritme?
Yvonne:Nee, eigenlijk is dat helemaal niet. Ik ben juist van nature, eigenlijk rustig en kalm. Want ik herinner me nog dat mijn vader vroeger altijd zei, ik doe het even op een platte Brabants. Die zei, ons Yvonne die jagen de gymwijn in de box. Ja, dat is en even vertaald is het onze Yvonne dus Ja, die laat zich niet makkelijk opjagen.
Yvonne:Dat was eigenlijk ook zo. Ik liet me helemaal niet opjagen.
Sander:Nee, je was eigenlijk gewoon je volgde eigenlijk je eigen innerlijke Precies.
Yvonne:Kalm aan.
Sander:Je deed alles op jouw tempo, op jouw tijd.
Yvonne:Juist. Niet dat ik dan altijd alles heel rustig en langzaam deed, maar wel niet dat iemand dat ik iemand anders zeg maar mijn tempo liet bepalen. Nee, dat deed ik toen helemaal nog niet. Nou ja, dat is later dus wel veranderd.
Sander:Ja, mooi. Ja, ik ik ik herken het ook goed. Want ik de eerste 6, 7 jaar van mijn werkende leven was ik management consultant in echt een professionele omgeving. Ja, heel veel werken, veel uren draaien, maar ook in een enorm hoog tempo. En toen ging ik daarna in een gemeentelijke organisatie werken.
Sander:En ik zat in gesprek met een collega en we kwamen van creatief nieuw idee. En zoals dat wel eens gebeurt als je in een overleg zit van. En toen nou, pakten we onze agenda's van hé, wanneer zullen we daarover doorpraten? Want hier hier ja, hier zit energie in. Hier willen we wat mee.
Sander:En ik, dat was natuurlijk ook gebeurd in in het het organisatie adviesbureau waar ik een deel van uitmaakte. En als dat daar gebeurde, was het meteen van kun je eind van de middag nog, morgenochtend misschien? En in die gemeentelijke organisatie, toen gebeurde ze eigenlijk hetzelfde. Inspiratie tijdens een overleg en toen zei die collega, het was woensdag en kun je volgende week donderdag? Ik dacht wat gebeurt hier?
Sander:Zo een kalmte of zo over view me bijna, van wauw, dat kan ook. Nou, het voelde enorm onwennig. Ergens ging nog even de gedachte van vind hij het wel belangrijk? Hoewel ik wel eigenlijk wel wist dat het wel zo was. Maar ik denk hé, maar hier is gewoon een andere andere mores, andere andere manier van met elkaar omgaan.
Sander:Ja. En ik ging daarin mee en ik kon daar echt de voordelen van van gaan ervaren eigenlijk. En dat was een echt een eyeopener van oké. En dat doet wat met het tempo in de organisatie zeg maar. Alles hoeft niet meteen op stijl en sprong.
Yvonne:Nee, precies. Het komt mij ook over als dat je elkaars tijd op die manier ook wat meer respecteert of zo. Dat je niet uit de tijd gaat of zo.
Sander:Ja, je gaat uit van een andere verwachting eigenlijk naar elkaar toe.
Yvonne:Ja. Ik denk dat dat wat ik zelf in organisaties ook tegenkom, is dat veel mensen het gevoel hebben tegenwoordig dat hun agenda, ik denk even de agenda in Outlook bijvoorbeeld, al die vakjes van halve uurtjes en uurtjes dus, dat die volledig gevuld worden door jezelf, maar ook door andere mensen die zien, daar zit nog ergens een gaatje van een half uur naar, daar gooi ik nog eens even een overleg momentje in.
Sander:Zeker en zelfs nog de overtreffende twijfel wat ik ook hoor van mensen die vooral voor grotere organisaties werken, van ja, ik heb de overleg gewoon maar ingeschoten. Ik zag wel dat je een ander overleg had, maar ja, ik vond het belangrijk.
Yvonne:Van
Sander:bam. En dan oké, dan mag je meteen alweer een keuze gaan maken. Ja.
Yvonne:Ja, Nou, als je het dan hebt over de titel, het onderwerp van deze podcast is omgaan met tijd en voor jezelf zorgen, dan raken we dat thema denk ik ook mee.
Sander:Precies, want zorg je voor jezelf in in zin van, ben je bewust van je eigen innerlijke ritme. En in hoeverre in hoeverre laat je dat je uiterlijke ritme ook dat weerspiegelen? Dat dat matcht. En wanneer versnel je? Omdat het van je gevraagd wordt en wanneer ga je weer terug naar je eigen ritme?
Sander:En ben je daar bewust van of sta je eigenlijk altijd in die versnelde modus?
Yvonne:Ja, precies. En sta je altijd ten dienste van van het ritme van een ander of van het ritme van?
Sander:Exact.
Yvonne:Ja, de omgeving of misschien ook bepaalde overtuigingen die je hebt, want dat was in de zorg, op een gegeven moment ik al zei. Je denkt dat hoort zo en dan blijf je dat doen tot het moment dat je je daar bewust van wordt op een later moment.
Sander:Ja, ja, en start dus met bewustzijn.
Yvonne:Ja, ja. Ja, zeker.
Sander:En hoeveel ruimte kun je daar voor jezelf creëren in het werk dat je doet? Of heb je daar buiten je werk juist ruimte voor nodig om in je eigen ritme weer, om in je eigen ritme recht te doen en en op die manier dus voor jezelf te zorgen.
Yvonne:Ja. Wat zijn dan manieren om dat ritme bij jezelf te herkennen? Ja, want ik was het dus even kwijt. Ik dacht ineens, en ook mijn vader zei, van nature heb ik dat kalmere, rustige ritme wel.
Sander:Ja, dat is ook verloren. Maar je hebt het ook wel weer terug.
Yvonne:Ja, ik ben me er wel bewust van geworden.
Sander:Zo heb jij dat gedaan, want er was kennelijk een moment waarop je merkt van hé, ik ga te snel.
Yvonne:Ja, het begint bij die bewustwording wat je zegt en dat ik dacht, maar ik ga voorbij aan de dingen die echt belangrijk zijn.
Sander:En waar voel je dat? Hoe ervaar je dat?
Yvonne:Ja, ik voelde op een gegeven moment wel fysiek ook als ik dus mezelf voorbij loop, zoals ik wil eens kunnen zeggen. Ja, dan voel ik dat gewoon letterlijk in mijn lijf, hoofdpijn bijvoorbeeld. Te snel willen gaan, te veel willen doen.
Sander:Precies of merken dat je niet diep genoeg slaapt of dat je eigenlijk een te hoge hartslag hebt als je in bed gaat liggen. Dat soort signalen kunnen er zijn. Ja, en ik kon, want je vroeg net daar mijn mijn ervaring over hoe kom je daarachter en ja, ik had geluk dat ik achteraf het geluk, ik had het toen allemaal niet door en op het moment dat het gebeurde, maar dat ik vanuit een management consultancy bedrijf met een hele hoge snelheid, hoog ritme naar gemeentelijke organisatie wat een en op de plek waar ik zat veel lager ritme kende en dat was eerst weldadig voor mij, soort tot rust komen eigenlijk. Maar na een jaar of anderhalf 2 toen dacht ik ja, ging het kriebelen van er mag wel iets sneller, iets meer iets Dus mijn innerlijke ritme lag iets hoger. Het ideaal is natuurlijk dat je eigenlijk je innerlijk ritme en je uiterlijk ritme, dat dat matcht.
Yvonne:Ja, precies.
Sander:En het besef dat ook vanuit het onderliggend principe van rijping en van ritme is principe van ritme wellicht van dat alles eigen ritme heeft. Ja. Dus zoals de mens een eigen ritme heeft, maar heeft een project ook een eigen ritme. Bepaalde werkzaamheden hebben een eigen ritme. Ja.
Sander:En het principe van rijping hoort daar ook bij dat dat ja, een zwangerschap duurt 9 maanden. Ja. Gaat geen 12 maanden duren, maar ook geen 4. Alles heeft zo zijn tijd nodig om tot wasdom te komen en dat geldt voor eigenlijk alles. En ben je met wilskracht iets aan het forceren dat het sneller af is of doorzie je dat het een bepaalde ritme en een bepaalde rijpstijd nodig heeft en haak je daarop aan.
Sander:Ja. Zodat je het niet forceert of ja, maar dat het eigenlijk ja, heel vloeiend en natuurlijk, organisch bijna, tot stand komt.
Yvonne:Ja, mooi die metaforende natuur want daar vinden we het allemaal heel normaal om te zien dat een boom nou eenmaal zoveel tijd nodig heeft om te groeien en die eikels er in de herfst aankomen, maar niet in de lente bij wijze van spreken. Dat vinden we zo vanzelfsprekend en toch kijken we zo op die manier niet naar onszelf of naar situaties waarin we ons begeven, maar ja, je komt het wel tegen. Ik kom het wel tegen. Ik heb zelf de neiging om wel eens te snel te gaan of iets te snel te willen, dus inderdaad dat forceren, dat nou, dan wil ik iets bereiken of wil ik iets veranderen of ze mezelf ontwikkelen en dan gaat het niet snel genoeg. En nou ja, die feedback heb ik ook wel eens gehad hoor, dat ze zeiden van ja, neem de tijd.
Yvonne:Dingen hebben tijd nodig en ik ben daar wel ook wel anders naar gaan kijken. Ja, dat klopt ook. Nu zie ik het bij andere mensen dan ook weer terug die diezelfde neiging hebben. Dan denk ik, ja, het is zo verleidelijk om, ik zie de mogelijkheden en dat wil ik dan zo snel mogelijk nu al bereikt hebben.
Sander:Precies.
Yvonne:En als je, het is heel mooi om dan terug te kijken. Wat helpt mij dan wel om eens even terug te kijken, stil te staan en terug te kijken, oké, hoe is iets gegaan, hoe is iets gelopen? En dan, soms gaan dingen als vanzelf, maar veel minder met duwen trekken en sturing te krijgen.
Sander:Precies, precies. En daar oog voor hebben. Ja. Dus als je en oog hebt, dus voor je innerlijk ritme en voor het ritme van datgene waar je mee bezig bent, het project of de taak of wat het dan ook is en daarin meebewegen. Dan gaan dingen, zoals je net zei, helemaal meer vanzelf en behoud je ook je energie.
Yvonne:Ja, dat klopt en het vraagt denk ik wel een stukje vertrouwen in dat op het moment dat het de tijd rijp is.
Sander:Ja. Het zit ook in de taal.
Yvonne:Precies. Het moment dat de tijd rijp is, dat iets zich wel ontwikkelt of komt of gebeurt.
Sander:Ja, en daar mag je op vertrouwen.
Yvonne:Daar mag je op vertrouwen.
Sander:Ja. Ja. Daar zou ook een oefening over
Yvonne:kunnen doen. Ja, dan was ik even benieuwd naar wat je vandaag voor ons in petto hebt.
Sander:Nou, precies. Kijken naar wat is het ritme eigenlijk van de situatie waar ik in zit of het project dat ik aan het doen ben? En wat tijd daarin uit of wat versnelt of wat groeit. En ook de andere kant wat krimpt of vertraagt, gaat langzamer is aan het afsterven. Zoals alles in het leven.
Sander:Of het groeit of het sterft af. En als je met die blik naar een project zou kunnen kijken, wat word je dan gewaar?
Yvonne:Nou wat mij betreft gaan gaan we de oefening in.
Sander:Ja, en daarvoor is het handig als je inderdaad een misschien gewoon een project pakt. Iets waar je mee bezig bent. Maar dat je misschien met nieuwe ogen daarnaar gaat kijken.
Yvonne:Ja.
Sander:En daarvoor is het ook weer nodig om je aandacht even rustig naar binnen te brengen. Dus voel je lichaam op de stoel. En word je bewust welke lichaamsdelen de stoel allemaal raken. En word je bewust van je ademhaling. Je hoeft er niets aan te veranderen, maar merk eens op wat het ritme is van je ademhaling.
Sander:Merk wat er mogelijk verschuift als je even wat meer aandacht besteedt aan het ritme van je ademhaling. Zonder het te willen of te hoeven veranderen. Wellicht merk je op dat het door net iets meer aandacht aan te geven, dat je ritme iets rustiger wordt, iets gelijkmatiger, natuurlijker. Vanuit dit bewustzijn eens die situatie of dat project voor ogen. Neem dan eens wat afstand tot jouw onderwerp.
Sander:Kijk eens van een afstandje naar. Zonder dat je iets hoeft op te lossen. Wat wordt je gewaar ten aanzien van wat er binnen jouw onderwerp mogelijk aan het versnellen is, of aan het groeien groter wordt? Soms kan het een onderdeel zijn wat je nog weinig aandacht hebt gegeven, waarbij je nu ineens bewust wordt van hé, maar wacht even. Dat trekt wel mijn aandacht.
Sander:Dat is groter aan het worden, daar wil iets gebeuren. Daar is iets aan het gebeuren. En in dat patroon van uitdijen, versnellen. Wat vond ik belangrijk om aandacht voor te hebben binnen dat patroon? Stel je eens voor dat daar ook een boodschap informatie in ligt verscholen voor jou.
Sander:Wat zou dat kunnen zijn? Je hoeft het niet te verzinnen. Laat het gewoon alleen maar open te stellen. Dan laat die informatie tot je komen. En kijkend vanuit die informatie, die boodschap.
Sander:Welke houding word je gevraagd aan te nemen? Welke zijnkwaliteiten mag je meer naar de voorgrond plaatsen. Dus hoe mag je jezelf laten zien om in die beweging dat groter worden of te versnellen, om daarin mee te bewegen, een rol te spelen. Wat is daarin jouw eerste stap, jouw eerste actie? Geen groot 10 stappenplan of een plan van aanpak, maar gewoon een eerste stap die je vandaag of morgen uit kan voeren.
Sander:Als je zoveel een afstandje naar jouw onderwerp bekijkt, is er mogelijk ook iets wat aan het afnemen is, of aan het vertragen is, kleiner aan het worden. En in dat patroon van kleiner worden, of krimpen, of vertragen, wat voelt belangrijk om daarbinnen aandacht voor te hebben? En als daar dan informatie voor jou verscholen ligt, een boodschap die belangrijk voor je is, in zou liggen, wat zou dat dan zijn? En kijkend vanuit het perspectief van die informatie, die boodschap, Of wellicht zelfs is het een uitnodiging. Wie word je daarin gevraagd te zijn?
Sander:Hoe mag je jezelf meer laten zien? En wat vraagt het je te doen? Wat is jouw eerste kleine stap? Het Bewustzijn van dit onderliggende ritme in een project of een situatie, of zelfs in je organisatie, of breder zelfs in jouw hele leven, vond hem een deel van die co-creatie met wat zich ontvouwt. En in de kern gaat het over luisteren in brede zin.
Sander:En aandacht hebben van voor hoe de energie beweegt, en in hoeverre dat bijdraagt aan het grotere geheel. En ook aandacht hebben voor het grotere potentieel dat op het punt staat om zich te ontvouwen. Kom op jouw tempo weer even helemaal weer terug in deze ruimte waarin je bent. Yvonne, ik ben heel benieuwd welk inzicht of bewustwording wording neem je mee uit deze oefening?
Yvonne:Ja, zoals gewoonlijk in de oefeningen laat je me vanaf een afstandje naar de situatie kijken. Ja. Dat is al een heel mooi, geeft al een stukje meer zicht op de situatie. Dat ik meer zie en naar de situatie die ik in deze oefening mee heb genomen is een project die ik uitvoer binnen een organisatie als externe adviseur. We lopen richting de deadline.
Yvonne:Over een week of 2, 3. Ja, ik besefte me, als ik kijk naar wat te vergroten, wat er aan het groeien is, dan is dat het eigenaarschap bij de collega's die het project straks, ja zeg maar, verder voort moeten gaan zetten. Want ja, het is natuurlijk de bedoeling als ik, dat ik als externe, ja, zo'n maand na oplevering naar de deadline, dat ik dan uitstap.
Sander:Precies en dat zij het overnemen.
Yvonne:Ja, dat zij het overnemen. Ik dacht hé, ik zag het gewoon gebeuren.
Sander:Ja.
Yvonne:Ja, dat groeit. Ja. Het eigenaarschap bij hun is aan het groeien. Hoe mooi is dat.
Sander:Ja, geweldig.
Yvonne:Het vraagt ook iets van mij, van mijn rol. Hé, laat ik die ruimte dus dan geven.
Sander:Precies.
Yvonne:Dus ik mag een stap naar achteren doen, of zij een stap naar voren kunnen zetten en dat ik ze daar ook wat bij kan helpen. Dat ik ze nog wat mag kan verdedigen in hun rol en kan supporten daarin.
Sander:Wat mooi. Dus heel bewust ook de ruimte geven aan hen, zodat ze je ook kunnen innemen.
Yvonne:Precies.
Sander:En nam er nog iets af of kromp er iets?
Yvonne:Ik merkte dat ik toen even naar mijn hoofd ging, dat ik ineens heel erg hard na ging denken. Ja, dat kan wel eens gebeuren.
Sander:Zeker, zeker.
Yvonne:Ja, nou dat helpt dan niet altijd. Ik laat het maar los. En toen kwam nog wel naar boven op het gebied van communicatie, we mogen daar eigenlijk maar wat meer tijd voor nemen. Dus de urgentie op straks bij livegang van het systeem, moeten we alles en iedereen geïnformeerd hebben en alle informatie beschikbaar hebben. Merk je nu dat het wat meer stapsgewijs en fasegewijs mag.
Sander:Oké, dat is ook goed om bewust van te zijn, zodat je er niet al die wilskracht op gaat zetten om alles op tijd en geheel 100 procent opgeleverd en dat mag dus meer tijd hebben.
Yvonne:Het mag meer tijd hebben.
Sander:Super mooie oogst.
Yvonne:Ja, zeker. En dat moet ik ook weer denken aan rijping. Ja. Daar heeft ook wel een hele mooie link mee.
Sander:Ja, dus ook elk project heeft zijn rijpingstijd.
Yvonne:Ja, elk onderdeeltje in dat project.
Sander:Ook, ja.
Yvonne:Mooi moment denk ik om even terug te kijken wat het vandaag. Ja. Waar hebben we het over gehad vandaag? Ja. Het onderwerp is omgaan met tijd en voor jezelf zorgen daarin.
Yvonne:Precies.
Sander:Hoe laat je lijden door tijd en welke regie ontneem je jezelf wellicht die je eigenlijk wel kunt hebben ten aanzien van tijd? En dan te beseffen dat het gaat over jouw aandacht in dit moment, in het moment van het nu. En we hebben het ook gehad over het bewustzijn van jouw eigen innerlijke ritme en hoe dat matcht of niet matcht met wat er van je gevraagd wordt in je werk of in je leven of wat er ook op je afkomt. En dat je daar ook weer bewust keuzes in kunt maken.
Yvonne:Ja, ik denk dat een mooie uitnodiging voor de luisteraars is om bij jezelf na te gaan van hoe zit dat eigenlijk met mij? Misschien gewoon vandaag. Voel ik het ritme wat van me gevraagd, het tempo wat me gevraagd wordt? Dat klopt met mijn eigen ritme. Waar voel ik dat dan eventueel aan?
Yvonne:Waar merk ik dat
Sander:dan aan? En als je dan merkt dat daar verschil in zit. Wat is de uitnodiging voor jou in hoe je je daar in opstelt?
Yvonne:Ja, we gaan het afronden. Zeker. Ja, dank je wel voor deze inspirerende aflevering. Ook de luisteraars uiteraard bedankt voor het luisteren naar onze podcast Leven. Zo eenvoudig kan het zijn.
Yvonne:Wij zijn Sander van Eekelen en Yvonne Dekkers. We nemen je mee op reis naar meer innerlijke rust, plezier en vrijheid in het leven. Vond je het leuk, leerzaam of inspirerend? Check dan ook eens onze andere afleveringen of volg ons zodat je geen enkele aflevering hoeft te missen. En deel je enthousiasme met iedereen in je omgeving die wat inspiratie kan gebruiken in het leven.
Yvonne:Graag tot een volgende keer.
Makers en gasten
